دیدار جمعی از دانشجویان فعال دانشگاه به همراه دبیر کارگروه مطالعات سیاسی - اجتماعی اسلام پژوهشکده مطالعات اسلامی در علوم انسانی با خانواده آقای فرهاد پیرزاد، دانش آموخته رشته حقوق دانشگاه فردوسی مشهد و جان‌باخته حادثه اخیر در معدن طبس
در این دیدار که روز جمعه 27 مهر 1403 در روستای سراب قوچان صورت گرفت، ضمن ابراز همدردی با خانواده مرحوم پیرزاد، هدایایی که به همت تعدادی از دانشجویان فراهم شده بود به علاوه یادبود نفیسی از طرف روابط عمومی محترم دانشگاه فردوسی مشهد به ایشان تقدیم شد.
روایت این دیدار:
"فقط کاری کنید دوباره برای کسی اتفاق نیفتد"
اولش که این جمله را گفت فکر کردیم منظورش انفجار معدن بوده. فکر کن با همه آرزوهایت دانش‌آموخته حقوق شوی، آن هم از دانشگاه معتبر فردوسی مشهد و چند سال بعد پیکرت پنج روز تمام زیر خروارها سنگ معدن بماند. معلوم است که نباید سرنوشت هیچ کسی بشود! ولی بعد که پای صحبت او و بقیه خانواده فرهاد نشستیم، دیدیم ماجرا خیلی گسترده‌تر است.
برادر فرهاد از برادرانش گفت، دو برادری که در حادثه اخیر طبس جان دادند و نامشان در هیاهوی اخبار گم شد. ولی ادعای اندیشمندی با پشت میز نشستن جور در نمی‌آید، آن هم در علوم اجتماعی و سیاسی. پس به دعوت چند دانشجوی فعال رشته علوم ارتباطات اجتماعی لبیک گفتم و با هدایای شخصی آنها که روابط عمومی محترم دانشگاه هم تکمیلش کرده بود، رهسپار خانه پدری فرهاد در روستای سراب از توابع قوچان شدیم. در راه فهميديم چهار جوان دیگر از همان روستا نیز در بین قربانیان بوده‌اند.
داستان فرهاد، جوان نخبه قوچانی ما از درگذشت پدر در یک خانواده کمتر برخوردار از روستایی درگیر آسیب‌های اجتماعی شروع شد که فشار روانی و مالی آن با تجربه یک ازدواج، چند برابر شد و بعد از اینکه ناجوانمردانه پشت درهای گزینش ماند، کمر او را شکست. هر کدام از اینها خودش یک قصه تلخ است. حالا که دیگر راضی شده بود برای یک دستمزد نسبتاً ناچیز، همکار برادرش و ده‌ها کارگر شریف معدن شود، ضعف نظارت کیفی جان عزیزش را گرفت. مشکل پشت سر مشکل! چرا معدنی که با هزار امید برای اشتغال اهالی چند استان ایجاد شده، نه تنها فایده مالی زیادی برایشان ندارد بلکه قربانی می‌گیرد؟ اتفاقی دور از انتظار اما ممکن، برای هر جوان دیگری، به ویژه اگر به رویه‌های مستمر ربط داشته باشد. از برادرش پرسیدیم فرآیند نظارت کیفی معدن پس از حادثه چه تغییری کرد؟ گفت تقریباً هیچ!
انتهای پیام/